Czy to Chińczycy uczynili Donalda Trumpa prezydentem Stanów Zjednoczonych?
Jest jednak coś, czego w sposób wręcz zawstydzający ani nie przewidziałem, ani w ogóle nie rozpoznałem, a mianowice prezydentury Donalda Trumpa. Swoją książkę o 39 wyprawach na dziewiąty krąg pisałem jeszcze przed amerykańskimi wyborami, poświęcając jeden z jej rozdziałów Donaldowi Trumpowi właśnie, i przyznaję iż nie dość, że nie przewidziałem jego zwycięstwa, to nawet nie okazałem odpowiedniego szacunku jego ogólnym talentom. Tymczasem on wygrał te wybory, bezdyskusyjnie pokonując jednoznaczną faworytkę sondaży, Hillary Clinton, a dziś praktycznie rządzi światem i to w taki sposób, że przed nim zadrżał sam Kim Dżong Un, prezydent Korei Północnej.
Pamiętam jak jeszcze parę miesięcy temu, gdy świat wręcz znieruchomiał wobec nieustannych ostrzeżeń, że oto stoimy przed wielką wojną między Stanami Zjednoczonymi a Koreą Północną, prezydent Trump wyskoczył ni stąd ni z owąd z ofertą spotkania z Kimem, a najwybitniejsi polityczni komentatorzy ogłosili, że oto nadszedł początek końca Trumpa, który z tego meczyku, który jak ostatni dureń zorganizował, nie może wyjść inaczej jak tylko na tarczy. I oto wczoraj w Wiadomościach TVP zobaczyłem na własne oczy, jak po raz pierwszy od dziesięcioleci prezydent Korei Północnej przekracza granicę Korei Południowej, przywódcy obu Korei serdecznie się ściskają i pada obietnica, że już niedługo Korea będzie jedna, bo nasz wspólny świat tego od nas oczekuje. A obok tych ujęć pojawia się wiadomość, że już za miesiąc dojdzie do spotkania na szczycie prezydenta Trumpa z Kimem i wtedy dopiero zobaczymy, jak wszystko się zmieni.
A ja sobie myślę, że mimo iż faktycznie w momencie, gdy wypadało się wykazać pewną przenikliwością, ja Trumpa zwyczajnie skreśliłem, sprawa nie jest aż tak jednoznaczna jak by się wydawało. Podobnie jak nie jest, bo nie może być, sprawą jednoznacznie oczywistą to, że oto dzięki nadzwyczajnym wręcz talentom Donalda Trumpa dochodzi do czegoś, co jeszcze do niedawna wydawało się być czymś absolutnie nieosiągalnym. Nie uwierzę bowiem, że oto stało się tak, że Korea Północna, której determinację znamy aż nazbyt dobrze, tylko dlatego, że prezydent Stanów Zjednoczonych pogroził jej palcem, w jednym momencie wypuściła z siebie całe powietrze. I nie mówimy tu o latach, ale zaledwie kilku miesiącach, a więc od groźby globalnej wojny do serdecznych uścisków na granicy.
Oto, jak sądzę, wszyscy miłośnicy teorii o syndykacie, który rządzi światem, mają najlepszy z możliwych dowód na to, że ich podejrzenia były jak najbardziej słuszne. Powtórzę może. Nie ma takiej możliwości, by oto doszło do sytuacji gdzie prezydent Trump ogłasza, że jeśli Korea Północna nie zacznie się zachowywać w sposób powszechnie przyjęty jako cywilizowany, Ameryka zetrze ją z powierzchni ziemi, na co Kim – mówimy o Kimie, który jeszcze w zeszłym roku dokonywał egzekucji na ludziach do których stracił zaufanie, przy pomocy rakiet przeciwlotniczych – drapie się zafrasowany po swojej szczecince i mówi: „No dobra, przekonałeś mnie, stary”. To jest zwyczajnie niemożliwe.
A skoro to jest niemożliwe, to odpowiedź na to może być tylko jedna. Otóż jest nadzwyczaj prawdopodobne, że zarówno wybór Donalda Trumpa na prezydenta Stanów Zjednoczonych, jak i ostatnie wydarzenia na granicy między dwiema Koreami, to wynik umowy, o istnieniu której nigdy się nie dowiemy i, powiem szczerze, że im bardziej ona istnieje, tym bardziej jej treści znać nie musimy.
Co z tego wszystkiego wynika dla nas? Otóż, moim zdaniem, niewiele. Jeśli przyjmiemy za fakt, że tu u nas na peryferiach wielkiej polityki doszło do rekonstrukcji rządu wyłącznie ze względu na jednego ministra, a w samym centrum świata, czyli w Stanach Zjednoczonych prezydentem został jakiś średnio udany biznesmen, i to tylko po to, by wreszcie i raz na zawsze skończyć z północnokoreańskim reżimem, to znaczy, że my tu nie mamy ani nic do gadania, ani nawet do zabawy w gadanie. Jedyne zatem co nam pozostaje to dawanie świadectwa, jak choćby w przypadku chłopca imieniem Alfie, który, swoją drogą, jest zapewne również niczym więcej jak częścią jakiegoś nieznanego nam planu.
A skoro już ni stąd ni z owąd znaleźliśmy się przy Alfiem, na sam już koniec mam jedną, moim zdaniem niezwykle interesującą, refleksję. Otóż, jak z całą pewnością część z nas zdążyła zauważyć, pojawiła się teoria, że między próbą zabójstwa Alfiego Evansa, a narodzinami kolejnego dziecka księcia Williama jest pewien symboliczny związek. Otóż, pozostając w nastroju bardzo mocno spiskowym, chciałbym zwrócić uwagę na jeden bardzo istotny – i w żaden sposób symboliczny – szczegół związny z narodzinami, jak dziś już wiadomo, Louisa. Zwracam uwagę na to imię, mając nadzieję, że Czytenicy pamiętają kultowy tu i tam film Alana Parkera pod tytułem „Harry Angel”, którego głównym, choć epizodycznym zaledwie, bohaterem jest niejaki Louis Cyphre. A skoro tak, to nam już tylko pozostaje spojrzeć na zdjęcie Kate Middleton, wychodzącą ze szpitala z owym Louisem w ramionach, rzucić okiem na jej sukienkę i porownać ją z tym, co ma na sobie Mia Farrow w filmie Romana Polańskiego „Dziecko Rosemary”.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz